ما با نقشهایمان زنده گی می کنیم. ما، ما نیستیم. این نقشهایمان هستند که با یکدیگر زنده گی می کنند. نقش فرزند، نقش خواهر، مادر، خاله، دوست، معشوقه، همسر...
میدانی؟ هرچقدر آن موقع می گفتی که حرف با عمل فرق می کند، در کله ام نمی رفت که چیزی که میشنوم ممکن است در واقعیت اتفاق نیفتد. اما حالا معنی و حقیقت حرفت را خوب درک می کنم... خیلی خوب.
چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون، دلم را دوزخی سازد دوچشمم را کند جیحون، چه دانستم که سیلابی مرا ناگاه برباید چو کشتی ام دراندازد میان غلزم پرخون، زند موجی بر آن کشتی که تخته تخته بشکافد که هر تخته فرو ریزد ز گردشهای گوناگون، نهنگی هم برآرد سر، خورد آن آب دریا را، چنان دریای بی پایان شود بی آب چون هامون، شکافد نیز آن هامون نهنگ بحر بر سارا، کشد در قعر، ناگاهان به دست قهر چون قارون، چو این تبدیل ها آمد نه هامون ماند و نه دریا چه دانم من دگر چون شد که چون غرق است در بی چون، چه دانم های بسیار است لیکن من نمی دانم که خوردم از دهان بندی در آن دریا کفی افیون.
.............................................................................................مولانا
سنگین ترین مجازاتی که خدایان یونان باستان می توانستند برای سیزیف در نظر بگیرند این بود که تا ابد کار بیهوده ای را انجام دهد. سیزیف محکوم شده بود تا تخته سنگی را از شیب تندی بالا ببرد. مدت ها گذشت و سیزیف در تمام این مدت مشغول بالا بردن تخته سنگ از سربالایی تند بود، اما تا به بالای بلندی می رسید تخته سنگ می غلتید و به پایین دره می افتاد. خدایان فراموش کرده بودند که تخته سنگ بر اثر مرور زمان و ضربه دچار فرسایش می شود. در صد سال اول، لبه های تیزی که دست های سیزیف را بریده و زخمی کرده بود صاف شد. در پانصد سال بعدی پستی و بلندی های سنگ به قدری صیقلی شد که سیزیف تخته سنگ را قل می داد و بالا می برد. در هزار سال بعد تخته سنگ کوچک و کوچک تر شد و شیب هموار و هموار تر و ...
این روزها سیزیف تکه سنگی را که روزگاری صخره ای بود به همراه قرص های مسکن و کارت های اعتباری اش در کیفی می گذارد و با خود می برد. صبح سوار آسانسور می شود و به طبقه بیست و هشتم ساختمان دفتر کارش می رود که محل مجازاتش به حساب می آید. بعد از ظهرها دوباره به پایین برمی گردد.
.
مجازات/ استفان لاکنر
از خواب مزخرف دیگری بیدار می شوم. سعی می کنم به چیزهای خوب فکر کنم. سعی می کنم لبخند بزنم و احساس حماقت نکنم. لبخند بزنم و به چشمهایت فکر نکنم، لبخند بزنم و نیاندیشم به دخترکانی که با تو رقصیده اند که من هرگز از آنها نخواهم بود. نیاندیشم به بازوهایت که تن لرزانم را در خود پنهان کرد. سعی می کنم لبخند بزنم و به رد انگشتانت روی صورتم فکر نکنم. سعی می کنم به چشمهای خیست فکر نکنم تا نگاهم خیس نشود. من سعی می کنم من سعی می کنم سعی می کنم....من دارم سعی می کنم دلتنگت نشوم و حواسم پرت باشد و می مکم این انار ترک خورده را و خسته می شوم و از نفس می افتم و همچنان تشنه می مانم. کثافت؟! آره من کثافتم. چه اهمیتی دارد؟ من کثافتم و لبخند می زنم و حسودی می کنم و لبخند می زنم و به تمام این چرندیات فکر می کنم و از دلتنگی له می شوم و لبخند می زنم و از هر لبخندم کرور کرور حماقت می بارد. چه اهمیتی دارد!
3.9. دینگ دینگ. بغل. لیوان آب. خبرهای تازه از دوست وآشنا. دینگ دینگ. نهار باقالی پلو. جای خالی عکس هایم روی دیوار. دینگ دینگ. مراسم خواب بعدازظهر. دمپایی هایم زیر تخت. جای خالی عکس هایم روی دیوار. ضیافت چای و سوهان. دینگ دینگ دوره فیلم مسافرت و عروسی و مسافرت... دینگ دینگ جای خالی من. دینگ دینگ وقت رفتن. دینگ دینگ وقت عادت. دینگ دینگ جای خالی خودم. دینگ دینگ...
اجساد سربازان سبز پوش را در گودالهای عریض روی هم تلنبار کرده اند بوی تعفن هوا را پر کرده، عابران را اما خیالی نیست، بی توجه از کنار گورها می گذرند و با صدا آب دهان شان را بر خاک کوچه می اندازند. گورکن با فشار پا سعی دارد سربازان بیشتری را در گودال جا دهد.
من حیرت زده به این صحنه زل زده ام و می اندیشم چگونه بر خاک من، جلوی خانه ی من انسان ها پا بر لاشه ی دیگری می گذارند!
پیاده می شوم... تاریک است. می ترسم! قطره هایش بر سرم میریزد. قد می کشم، من و درختان با هم خیس می شویم. رویم را به آسمان می گیرم و سردی هر قطره را روی پوستم بو می کشم! دستانم را باز می کنم، بچه می شوم، پاهایم را در چاله های آب می کوبم. جورابم خیس می شود وانگشتانم یخ می زنند. من خیالم نیست، " باران بر دهانم می بارد"!
ما باز هم مشغول کار در مترو بودیم. او هم بود، پلاستیک های خرید در دستش و دخترکوچکش هم. سرد بود، هنوز سرد است. زیر لب چیزی گفت، کلاهش را به سر کشید و به همراه دخترک از واگن پیاده شد. من از پنجره ی قطار دور شدنش را نگاه می کنم و دخترک شش ساله را که عروسک عظیم شش سالگی مرا به زور با خود می کشد و چقدر می خندد و چقدر حرف برای گفتن به این پدر دارد. به این می اندیشم که چرا او همیشه دختر دارد؟ که چرا دخترک همیشه من شش ساله است؟ که عروسکم را کجا می برد؟ و چرا این شش سالگی لعنتی دست از سر من برنمی دارد؟
سرد است، هنوز سرد است، من بدون هیچ تن پوشی وبه گمانم این سرما تا ابد باقی بماند .
چه ام می شود که رازهایم را می گویم؟ چه می شود که سرسری از پاسخ هیچ سوالی نمی گذرم؟ بعضی چیزها باید همان تو بمانند، بمانند و آنقدر کهنه شوند که دیگر به یاد نیایند جز با کج لبخندی. رازهایی که چشم های دیگری را اشک آلود کنند باید دفن شوند. خفه شوند و هرگز گفته و شنیده نشوند. نمی دانم. شاید این یکبار است فقط، فقط همین یکبار که بگویم، خالی کنم تمام حماقت ها، خوشحالی ها کثافت ها و هر چیز دیگری که دارم. نمی دانم، شاید فقط همین یکبار است که می گویم و پشیمان نمی شوم... یا می شوم. نمی دانم نمی دانم. نمی خواهم که بدانم، فقط همین یکبار...
پشت تمام پنجره ها دیوار است. آنسوی دیوارها هیچ نیست. تمام پنجره ها پرده های زیبای گل گلی دارند و رویای نشستن پشت پنجره، فنجان چای در دست و ساعتها خیره شدن در غروب کم جان پاییز را در تو بارور میکنند. اما اینها فقط رویاست. پشت این پنجره ها جز دیوارهای سرد آجری هیچ نیست. این پنجره ها به درد هیچ کوفتی نمی خورند. جز اینکه بتوانی هر غروب شادمان کنارشان بیایی، بازشان کنی و مغزت را روی دیوار آجری پشت شان متلاشی کنی. نه... بیهوده رویا بافتی، بیهوده رویا می بافی .از این پنجره ها چیز دیگری ساخته نیست.
من چاقویم را میدهم به تو. بیا بگیر. من جراتش را ندارم، اما مطمئنم که تو، هم جراتش را داری و هم قدرتش را. میدانم که داری. بیا، بگیرش اصلا نترس. به اندازه ی کافی تیز هست، با یک حرکت می توانی گلویم را پاره کنی، بیخ تا بیخ. می توانی گلویم را ببری و این چیز عظیم حجیم را که نمی دانم چیست و دارد خفه ام می کند برداری. من خودم نمی توانم ببینمش، فقط سنگینی تحمل ناپذیرش را احساس می کنم. بیا ... بیا بگیرش، تو می توانی من را از این عذاب نجات بدهی. می توانی این حس خفگی وحشتناک را در بیاوری و به دورترین نقطه ی دنیا پرتاب کنی. بیا... بیا چاقویم را بگیر. بیا ... می دانم که می توانی. مطمئنم که می توانی، فقط کافیست که بخواهی... بگیر... چاقویم را می دهم به تو...
از پختن ماکارونی، خرد کردن پیاز و اشک ریختنش سهم من شد. رو به چاقو و پیازها اشک می ریختم و دماغم و می کشیدم بالا که پشت سرم این دیالوگ ها رو شنیدم:
- من واقعا دلم می سوزه براش! آخه واقعا اونقدر سخت نیست ها! کافیه بهش نگاه نکنی و بو نکشی! دیگه نه چشمات می سوزه نه اشکت در میاد.
- بابا آخه دلم کباب شد.
- بده من باقیش رو خورد می کنم.
- من، هم دلم میسوزه هم شک می کنم که اشک پیازه یا واقعا داره گریه می کنه!
به اینجا که رسید خودم هم شک کردم که این همه اشک واقعا بخاطر پیازه یا واقعا دارم گریه می کنم؟ یا دوست دارم گریه کنم که چشمای اشکی ام دلشون رو بسوزونه و دوستم داشته باشن؟ یکی می گفت وقت گریه چشم های آدم قشنگ میشه، ولی هرچقدر هم که اون شب چشمهام قشنگ شده باشن فکر نکنم با اون صورت سیاه شده از ریمل چیزه چندان دلبری بوده باشه!!!
ساکت. بسه. چرا گریه می کنی احمق؟! خودت برای اینکه آبنبات ها رو در بیاری موهات رو قیچی کردی. خود خودت. تو مسئولیت گل ات رو قبول نکردی. خودت تجیر نزاشتی براش خودت آبش ندادی. زور نزن که با اشک هات همه چیز رو درست کنی. عطرآگینت می کرد دلت رو روشن می کرد اصلا نباید ازش فرار می کردی. اما خب دیگه ... تو خام تر ازاون بودی که راه دوست داشتن رو بدونی. حالا ساکت. خفه. نمی خوام صدات رو بشنوم. از دست گریه ها و نمی دونم گفتن هات خسته شدم. تو چند تا کرم شب پره و تحمل نکردی که بتونی هوای آزاد بخوری.
بسه. ساکت. لال!
دلم می خواست اینقدر عاشق چشمهای آدم ها نبودم و اینقدر نمی خواستم که از چشم های آدم ها فرار کنم! میشه هرچیزی رو از چشم های آدم ها خوند. میشه دید که ازت بدشون میاد، میشه دید که باورت می کنن یا نه، میشه محبت احساس کرد از چشم هاشون ... که لزوما همه ی این دریافت ها واقعیت نداره و غیر واقعی بودن این آخری بدتر از همه است. شاید اصلا چشم های آدم چیزی نمی خوان بگن، مثل همه ی فیزیک اون آدم، مثل دست. نگاه کردن هم یه چیزی مثل دست دادن. شاید چون اصولا من آدم خیالبافی ام تو چشم های آدم ها چیز هایی رو می بینم که دلم میخواد ... یا نمی خواد. ولی وقتی نگاه آدم ها برق می زنه توی دلم قند آب میشه، اونقدر ذوق می کنم که چشمام رو می دزدم و وقتی دوباره برگردونم نگاهه رفته.
فکر می کنم آدم های خیال بافی مثل من اساسا باید کور باشن! با این مخ رویا پردازشون دیگه چشم احتیاج ندارن!
