« حيف يعني ما ! يعني زندگي هامان ... »

نه. این حق ما نبود. حلق آویزی مصطفی را از دوستِ دوستِ دوستی شنیدم که لابد دوستِ دوستِ تو هم هست. که حالا از این همه دور، از این همه فاصله، بدون اینکه حتا دیده باشیم همدیگر را هر کدام برای خودمان به این فکر کنیم که این روزهای خرداد تا کی قرار است کش بیایند، که مصطفی پیش از اینکه آنطور توی هوا تاب بخورد به چه فکر می کرده که نتوانسته تابش بیاورد. که نکند همینطور که ما داریم فکر می کنیم رفقایمان تک تک توی هوا تاب بخورند .
آره. حیف یعنی ما. یعنی رفقایمان. یعنی این روزهایی که در اضطراب می گذرند. حیف یعنی همین پاییزی که ناگهان آمد و هیچ حواسمان بهش نیست.
حیف یعنی ما! یعنی زنده گی هامان.
.

.