می دانم، می دانم. که حالا باید درس می خوانده ام. نه که ولو شوم زیر آفتاب کم جان و برای تمام دوستان "صورت کتابم" صد تا یه غاز ردیف کنم. که تمام پست های "ریدر" را کوتا ه هایش را بخوانم و طولانی تر ها را بگذارم کنار برای وقتِ سر فرصت. می دانم می دانم که حالا باید درس می خوانده ام. زیاد هم می خوانده ام. اما نخوانده ام. لباس هایم را ضربدری با هم امتحان کرده ام و منتظر ساعت دوازده شده ام تا بزنم از خانه بیرون. می دانم از دستم حرص خواهی خورد و تمام کاغذهای برنامه ریزی را پاره پوره خواهی کرد (آره؟!)
سرما خورده گی را بهانه کنم دوباره می گویی که نگران نباشم؟ که همه کارها سر فرصت انجام خواهد شد؟
من که می دانم دردم این چیزها نیست...
.

.