دو روز است که از ذهنم بیرون نمی روی. می دانم چهار سال بود که او هم از ذهن تو بیرون نرفته بود. چهار سال انتظار کشیده بودی برای این لحظه. او با خشم و ناآگاهی زنده گی انسانی را گرفت. تو با خشم و آگاهانه چهارپایه ای را که تنها تکیه یک انسان به زنده گی بود. شنیدم که می گفته ای باید طناب دار را بر گردنش ببینی تا بتوانی تصمیم بگیری! توانستی؟ ... می دانم توانستی. اما چطورش را نه؟
سانتیمانتالیسم شبانه ام را ببخش. فکر نمی کنم دیگر حوصله این حرف ها داشته باشی. حالاحتما احساس سبکی می کنی. چهار سال انتظار تمام شده. او برای همیشه به خواب رفته است. به من بگو، تو اما از امشب چطور به خواب خواهی رفت؟
.

.