فکر می کنم که در این لحظه
شاید هیچ کس در عالم به من فکر نمی کند،
که تنها خودم به خودم می اندیشم،
و اگر اکنون بمیرم،
نه کسی به فکر من خواهد بود، نه خودم.

و این جا مغاک آغاز می شود،
هم چون آن گاه که به خواب می روم.
من پشتیبان خویش ام و آن را از خود سلب می کنم.
در مفروش کردن همه چیز با غیاب، سهیم می شوم.

از این روست شاید
که فکر کردن به انسانی
برابر با نجات دادن اوست.


روبرتو خوارز
.
.