.End of the rainbow

آناهیتای کوچک گقت:رفتن مارال برایش خیلی سخت بوده، خدا اون روزا رو نیاره. دل کندن کلا خیلی سخته.
نمی دانست روزهایم به کندن دلی می گذرد که حرف حالیش نیست و کنده نمی شود. خدای آناهیتای کوچک آن روزها را برایم هر صبح با طلوع آفتاب دوباره از سر می گیرد.

برایت از آنهمه شن، سنگ سوغات آورده ام. سنگی " سیاه، همچون اعماق آفریقای خودم."

EVERYTHING INCLUDE

The thought of her hands
touching his hair
makes me want to vomit.

Richard Brautigan, Loading Mercury with a Pitchfork

سفر را دوست دارم. می روی تا هرکجا که بشود، تا هر وقت که بشود. دور می شوی از همه بایدها و نبایدها. سفر را دوست دارم. در سفر می توان خیالپردازی کرد. می توان تا آنجا که ذهنت توان دارد رویاپردازی کرد حتا می شود قهقه زد. اما...
باز که می گردی همه چیز مثل همیشه است. هیچ چیز تغییر نکرده مگر چند چیز جزیی. گلدان نرگسم هنوز فقط خاک است. کاکتوس هایم جوانه های کوچکی زده اند. ظرف آجیل هنوز دست نخورده روی میز است، سیب نیم خورده ی بالای تختم کپک زده و دستمال کاغذی های مچاله زیربالشم باقی مانده اند. آدم های اطراف هنوز همان آدم هایند، دوستان همانقدر دور و آقتاب هنوز اریب می افتد روی قالیچه ی وسط اتاق. همه چیز همانقدرمعمولی و همانقدر کسل کننده است. بازگشت به واقعیت همیشه همینقدر دشوار بوده است.
.
.
پ.ن: پریسا من مستولی شده ام!

نمی شد آدم همینجوری بی پدر مادر از زیر بته عمل بیاد؟!
اینطوری کم کمش هفتاد هشتاد درصد از مشکلات بشریت حل می شد به مولا.

از همه ی آدمهای ترسو حالم بهم می خوره.

از خودم بیشتر از همه شون.

عیددیدنی رفتیم دیدن مادربزرگ که ما را ببیند، که خوشحال شود، که تنها نوه های پسری اش هستیم، که قرار است نام خانواده را ما نگه داریم، که...
رفتیم دیدن مادربزرگی که حافظه اش از حافظه ی ماهی قرمز تنگ بلور کنار تختش کوتاه تر است، که برایمان تعریف کند که نیمه شبی برای برداشتن زیرسیگاری پدربلند میشود، چشمانش سیاهی می رود، اتاق دور سرش می چرخد و استخوانهای پوکش تاب ضربه ی ستون را نمی آورد و دکترها میله ی آهنی گذاشته اند بجای استخوانش... به اینجا که می رسد مکث می کند، چشمهایش مهربان می شود، لبخند می زند و می گوید: شب بود، زیرسیگاری بابا را برداشتم، اتاق دور سرم چرخید،چرخید، چرخید...

سرمای استخوانهای آهنی مادربزرگ در تنم پیچیده.ماهی تنگ کنار تخت با چشم های وق زده اش به من خیره شده است.
لبخند می زنم.

من: درختچه های توی تراس همه جوونه زدن!

تو: اینجا هم که امروز نگاه می کردم بعضی درختا شکوفه زدن. متعجبم که چطور توی این سرما شکوفه می دن!
من: عادت کردن دیگه به سرما... عادت کردن.

می پرم. فرو می روم. تجزیه می شوم. آب در آغوشم می گیرد و پوست تمام تنم را نوازش می کند، می بوسد. بغضم را در آب خالی می کنم، حرفهایم را، نفس حبس شده در سینه ام را. حبابهای هوا از دهانم خارج می شود. شناور می شوم. شناور می شوم... شناور می مانم.

There are some whom you reserve for the real emergency, knowing that you can rely on them, and when the emergency comes and you go to them you are cruelly deceived. There isn't a soul on earth who can be relied on absolutely. For a quick, generous touch the man who you met only recently, the one who scarcely knows you, is usually a pretty safe bet. Old friends are the worst: they are heartless and incorrigible.


Henry Miller, Sexus, page 60

خسته شده ام. کنجی می نشینم و به صدای پیانو که در اتاق خالی می پیچد گوش می دهم. سیگاری روشن می کنم. زمزمه ی محزون نوازنده در گوشم تکرار می شود . از آن همه خرت و پرت توی اتاقم، تخت مانده است و کتابخانه ام. به این دیوارهای سفید و خالی عادت ندارم. اما طولی نمی کشد که آن هم از یادم می رود و زمزمه قطع می شود.

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت.

نمی دونم چراتو این روزای چهل و سه غروبه، دیگه می زدن هم شرمنده گی از میخواره بودنم رو از یادم نمی بره!

اینجا تهران است. شهر من. عصرها که می شود پشت پنجره ی اتاق آبی ام می نشینم، آفتاب غروب تماشا می کنم و به دختری، دخترکانی در آنسوی دنیا حسودی می کنم! حواسم هم که نباشد انگشتم را فرو می کنم توی زخم سرم و اینقدر دستکاریش می کنم تا خونی، اشکی، چیزی ازش سرازیر شود. آن وقت است که می توانم... نه نمی توانم. مرا از ادامه ی راه گزیری نیست.

به دستهای کشیده اش نگاه می کنم که روی گیتار جابجا می شوند،بعد خیره می شوم به قیافه بهم ریخته اش،بیشتر وقتها پول خورد هم همراهم ندارم. او می زند و من با آهنگ می خوانم :

I find it very, very easy to be true
I find myself alone when each day is through
Yes, I'll admit that I'm a fool for you
Because you're mine, I walk the line

...

این چند سالی که تا بحال زنده بوده ام. با بهانه و بی بهانه هدیه های زیاد ی گرفته ام. هدیه های جور و واجور از آدم های جور و ناجور. اما این، امروز بهترین شان است:

"با آن نگاه مهربان
...............لبخند ناتمام
.............................دلشوره ای به دل
.................................................و اندهی مدام
.
تا کی به رنج می اندیشی؟
زنجیر غم تا کجا
........................بر دوش خویش خواهی کشید؟
.
در آستان بهار
در وقت رویش گل غنچه های نو
در دلپذیری هوایی که
............................می کشی به کام
با بودن و بهار
.....................مهربان تر ز پیش باش
لبخندت را باورپذیر کن
............................فردا ازآن توست"


عمو مصطفی، یازده اسفند هزارو سیصد و هشتادو شش

Johann Sebastian Bach

Well tempered clavier, No22 in flat minor,BWV 867, I. prealudium
performed by: Glenn Gould