انگار که دنیایی خلق کرده باشم به قطر جمجمه ام. درش با خودم زنده گی می کنم با خودم حرف می زنم دعوایم می شود نازم را می کشم آنقدر با خودم حرف می زنم تا از دلم در می آید دوباره خوش اخلاق می شوم ابری می شود نا امید می شوم تصمیم به خود کشی می گیرم بعدآفتاب می زند خوشحال می شوم شور برم می دارد نقشه های عریض و طویل می کشم شب خواب دنیا های دیگر را می بینم نقشه هایم دود می شوند پای چشمهایم گود می افتد سیگار می شود پشت سیگار نگاهم خالی.

دنیایی خلق کرده ام که هیچ از چرخش نمی ایستد و درها را به روی خودش بسته است.