گاهی وقتی، بین همه ی این سیگارهای بی توجه لا به لای کاغذها و بدو بدوها، آدم باید که مکث کند. همه چیز را ثابت نگه دارد. نخ سیگار و فندکش را بردارد و بنشیند توی تراس، زیر آفتاب بی حوصله و خسته ی مهرماه که نه می سوزاند نه کلافه می کند. سیگارش را بگیراند و با بیخیالی کام بگیردش! آدم باید که بگذارد گاهی وقتی موهایش را باد پخش و پلا کند، که بیخیال باشد. باید که ته سیگارش را از آن بالا به کوچه هدف بگیرد.
گاهی وقتی همه باید بیخیال شوند...
.

.
.