...

: خب انقدر نگفتی تا خودم گفتم.

: باید صبر می کردی.

: صبر کردم، ولی نگفتی.

: می گفتم.

: باید زودتر می گفتی.

: اگه صبر می کردی می گفتم.

: چه قدر صبر کنم؟

: یه کم دیگه صبر می کردی.

: خودت باید زودی بگی.

: خب حالا، به نظر من که خسته ای.

: همین!

: همین چی؟

: همین دیگه، نمی دونم، شایدِ. شاید خسته م.

هیچ هیچ/ شاخ/ پیمان هوشمندزاده

من الکل دوست دارم. جلویم را نگیرند متصل مست و خرابم. از همان بار اول مست خرابی هم شصتم(شستم؟!) خبردار شد که لااقل یکی از ماتریال هایم را پیدا کرده ام. هر چند آنقدر گیج بودم که راه خانه را یادم نمی آمد . در تمام مهمانی ها و دور همی ها و هر وقتی که می شده با یا بی بهانه الکل خورد، خورده ام و شده ام آدم پر حرفی که پخ کنی از خنده غش می کند یا اگر موسیقی ای در کار بوده تا آخرین لحظه اش رقصیده ام.

اما نمی دانم چه شد که از یک جایی،‌از همان سفر شمال پارسال،‌غش غش خنده ام تبدیل شد به هق هق گریه. بارهای اول مهم نبود. می گفتم مستم مهم نیست. گریه است دیگر فحش خارمادر که نیست. اما همینطور که گذشت گریهه ماند. دیگر قاطی شد با مستی و عذاب وجدان اینکه بقیه معذب می شوند و شبشان خراب. کار به تنهایی عرق خوردن رسید... افاقه نکرد دیگر. یعنی خب باید یک بارهایی بشود که لول شد و ضرضر نکرد تا یک وقتی که دماغت آویزان شد و اشکی آمد دل صاب مرده ات خالی شود.

حالا من مثلن دارم الکل نمی خورم. اما دلم که می گیرد یا خوشحال که می شوم یا اصلن همینطوری که هیچیم نیست می خواهم بروم دست به دامن آقای ال سی بی او بشوم. اما نمی روم. الان هم که دارم این ها را می نویسم که گفته باشمش و از سرم بیاید بیرون. اما به این فکر می کنم که آخه چی شد؟ از آن سفر شمال چه چیزی در رابطه ی مان خراب شد که باید اینجوری باشد؟ اصلن گریه چرا آخه؟ من که انقدر دوستش داشتم؟ هان؟ لامصب؟.

از روزی که به اینجا آمده ام، و هم اکنون سی و چند روز می گذرد هیچ نامه ای از هیچ کس برایم نرسیده است. آدم نمی تواند تحمل کند، بالاخره باید داشت، انسانی را باید داشت که غم انسان را دریابد. و این چگونه داشتنی است که من دارم؟

نامه های غلامحسین ساعدی به طاهره کوزه گرانی

آره دیگه

اینجوریاس...

نپرس چرا

فقط بدون که هس.

Arizona Dream

کتاب رو لوله می کنم و به زور می چپونمش توی کوله و میندازمش روی شونم. با یه دست کیسه خواب و دست دیگه ظرف آبی رو که توش شراب پرکردم برمی دارم. سعی می کنم با پا در رو بکشم تا بسته شه و با دستی که کیسه خواب توشه با هر بدبختی ای هست در رو قفل می کنم.

کوله و کیسه خواب رو می ذارم پشت ماشین. ظرف آب! و دو سه تا سیب با یه کیسه پسته و بادوم که از ایران رسیده رو هم میذارم بغل دستم همینجا صندلی شاگرد. راه می افتم. چراغ های قرمز رو با حوصله تحمل می کنم تا از شهر خارج می شم. حالا دیگه همش تا چشم کار می کنه جاده است. نقشه روی پام بازه اما هیچ حواسم بهش نیست. در شراب رو باز کرده ام و کم کم می ریزم توی حلقم. لابه لاش یه مشت پسته مسته. شیشه رو تا آخر کشیده ام پایین موهامم ول کردم باد بزنه داغونش کنه.

نگاهم به ته جاده است این شکلی که اگه یه سگی سنجابی چیزی بپره جلو می زنم له میشه. همینجوری دارم می رم. کجا؟ ... نمی دونم. هیجا. اصلن نمی خوام برسم. می خوام همینجور خوش خوشک برم. حالا دیگه واسه ی خودم سرخوشم. یاد این می افتم که اگه الان پلیس نگهم داره شب رو باید توی هلفدونی بگذرونم. می زنم زیر خنده. قاه قاه. بلند بلند. خیالم نیست.

هوا داره تاریک میشه منم هم گرسنمه هم دیگه هوشیاریم در حدی نیس که بشه روند. جلوی یه اغذیه فروشی می زنم روی ترمز. یه چیزبرگر چرب می گیرم. آدم که حسابی کره کرده باشه غذای چرب می چسبه.،نمی چسبه؟

کیسه خواب رو باز می کنم میرم روی صندلی عقب. پاهامو تا می کنم توی شکمم. نمی فهمم کی خوابم می بره. بیدار که میشم آفتاب داره به زور خودشو می کشه بیرون. نگاهم می افته به جاده...

نداران

تو کسی نداشتی،

من داشتم:

من عاشق بودم.

پنج شعر کوتاه/ برتولت برشت

جدیدن خیلی به این فکر می کنم که چرا اینجا می نویسم؟ نه، واقعن چه دلیلی هست برای نوشتن اینجا؟ من اینجا از خودم چیزی نمی نویسم. به شما که اگر اینجا رو می خونید نمی گم من کی هستم. چکار می کنم. براتون تعریف نمی کنم با کیا رابطه دارم. رابطه هام چه شکلین. بهتون نمی گم که راجع به چیزا چطور فکر می کنم اصلن به چیا فکر می کنم. شما نمی دونید من بچگیام چیکارا کردم. الان چیکار می کنم. می دونم می دونم که اصلن به شما چه و قرار نیست هرکسی که وبلاگ می نویسه از خودش بنویسه و همه چیز رو بنویسه اما من اینجا از اولش از خودم نوشتم. وقتی بایگانی اینجا رو می خونم می تونم تمام مسیری رو که توی چهار پنج سال گذشته رفتم ببینم. تغییرایی که کردم رو می تونم بفهمم. همه چیز همین جاست. جلوی چشمام. اما شما شاید ندونید. شاید اصلن دلیلی نداره که شما بدونید.

اما مسئله الانم اصلن این نیست که به شما بچپونم این چیزا رو یا نه. که می دونم هفت هشت نفر شاید بیشتر نمی خونن که از اونها هم پنج شش نفرشون آدم هایی هستن که من رو می شناسن. و قضیه از همین جا شروع میشه که یهو دیدم شروع می کنم به نوشتن یه چیزی اینجا بعد یادم میفته که فلانی اگه اینو بخونه چی فکر می کنه یا چه قضاوتی می کنه اگه بدونه من این رابطه رو با اون آدم دارم یا راجع به اون موضوع این شکلی فکر می کنم. اینجوری بود که برام همه ی این نوشتن رفت زیر سوال.

من اینجا می نویسم چون فکر می کنم یه کسایی هر چند محدود می خوننش. مثل یه چیزی می مونه برام که پیش خودم بهش تنهایی فکر کنم یا اینکه برم راجع بهش با کسی صحبت کنم. یه جوری خلاصم می کنه ازش. فکر کردم اگر من خودم اینجا خودم رو سانسور کنم چه فایده ای داره نوشتن؟ اول فکر کردم برم یه جای دیگه بدون اینکه کسی بدونه هر چی دلم خاست بنویسم و همه چیز رو بنویسم اما بعد دیدم هیچ فرقی نمی کنه. اگه من ناشناس بنویسم مثل اینه که انگار بازم دارم نمی نویسم و اگه کارهایی می کنم یا طوری فکر می کنم که نمی تونم بگمش با نداشتنشون هیچ فرقی نداره. و اگه نخام کسی بدونشون خب دفترخاطرات دارم دیگه چه کاریه بیخود اینجا نوشتن.

شاید موضوع وبلاگ چیز ساده ایه اما الان من رو با یه چیزی توی خودم روبرو کرده که تا قبل از این وجود نداشت یا من فکر می کردم که وجود نداره یا نمی خاستم که داشته باشه یا هرچی. حالا دیدمش. دارم بهش فکر می کنم. باید برام حل شه. باید تکلیفم باهاش روشن بشه و گرنه هیچ چیز از این جلو تر نمی ره. خودم با خودم درگیر می مونم. باید حل شه دیگه. هان؟