...

شاید، ولی چه خالی بی پایانی
خورشید مرده بود
وهیچ کس نمی دانست
که نام آن کبوتر غمگین
کز قلب ها گریخته، ایمان است
...
.

.

بزرگ که شدم یه فیلم می سازم اسمشم می ذارم "سگ خیلی غمگین" .
نقش اولشم خودم بازی می کنم.
.

.
.

حس می کنم توی این شیشه هام که توش هیچی نیست. هوا هم نیست بعدش انقدر تن آدم رو فشار می ده که چشمات میفته کف دستات. انگار توی شکمم یه جارو برقی کار گذاشتن. می خواد همه چیزم رو بکشه توو. همه ی چیزای بیرونم. زور می زنم بغضم رو ول کنه بذاره خلاص شم. از دهنم حباب میاد بیرون و زیر گوشهام درد می گیره.
نمی ذاره...می ترسم.

تو... می دونی چم شده؟

اگه فهمیدی چه جوری این کشتیا رو کردن توو اوون شیشه ها به منم بگو شاید برعکسش بشه که منو بیاری بیرون.

.
.
.

ای کاش فقط می توانستم لحظه ای، فقط لحظه ای مغزم را بشکافم و تمام این توده ی پیچ پیچ ِ خاکستری کثافت را نشانت بدهم تا کمی، فقط کمی از رنجم را بفهمی. آن وقت شاید بشود که وقت خداحافظی گونه ام را ببوسی!
ای کاش فقط...
.

.
.

هیچم.

.
.
.
.

هیچ کلامی نباشد شاید که کاری بیاید از دستش. بیهوده زور می زنیم حال آن دیگری را کمی شاید بهتر کنیم. نمی دانیم از مخروبه هایمان بوی هیچ خوراکی بلند نخواهد شد. بیهوده زور می زنیم.

.
.

با اولین دروغت تمام شدی، خودت فکر کردی که ادامه داری.
.
.
بلوط

once upon a time it was too cold to live a life,
so...
.she died
.
.

چسب رو اگه هر روز آب بدی و ولش کنی به امان خدا، همینطور راهش رو می گیره و میره. اما اگه سعی کنی مسیرش رو عوض کنی رشد می کنه، بلند می شه اما چسبش از کار می افته و دیگه راست دیوار رو نمی گیره بره بالا، همینطوری آویزون میمونه.
اینطور گیاهیه چسب.
اینطور آدمی ام من!

.
.

دلقک
مریم فرشاد

If we had two lives, with one life I'd have her stay at my place and with the second life I'd kick her out. Then I'd compare and see which is the best thing to do, but we only live once.
Life is so light, like an outline we can't ever fill in, or correct, make any better.
It's frightening.

unbearable lightness of being
Philip Kaufman
.
.

مثل سنگ های کف رودخانه آنقدر به در و دیوار خورده ام که صیقلی شده ام ، دیگر چنگت به من گیر نمی کند.
در تنم فرو می رود!
.
.
.

دامن دور پاهایم می پیچد، کابوس دور سرم.
تو، از گردنم آویزانی!
.
.

.

نَمیرم یه وقت از حسودی؟!
.

.

به راستی
صلت کدام قصیده ای
ای غزل؟
ستاره باران جواب کدام سلامی
به آفتاب
از دریچه ی تاریک؟


هان؟!
.
.

بیدار می شویم هر روز، آبی به سر و صورت خود می زنیم و درحال چرخاندن مسواک در دهانمان برای آینه شکلک در می آوریم. گلدان هایمان را آب می دهیم هر روز و به امروز و فردایمان فکر می کنیم و لبخند می زنیم. از خانه همسایه صدای شیون می آید اما. دختربچه ای پدرش را صدا می کند، پدری تنها پسرش را و زن، تنها در گوشه ای می گرید. نفسی بند می آید، قلبی از کار می ماند و کسی می میرد. هر روز، هر روز، هر روز...
به بستر می رویم هرشب، شاید که فردا هم از خواب بیدار شویم. مثل هر روز.

...
و نوبت خویش را انتظار می کشیم
بی هیچ
خنده ای!
.
.
.