خيلي جدي مي گيري نقره به مولا. خيلي خيلي داري جدي جدي مي گيري. همين فرداست كه شده باشي يكي از همين آدم جدي ها!
بيخيال خره. حالشو ببر!

به قول تو عجب روزگار غریبی است!

لاشه ی گرم هر روباهی می تواند گرمای بی رمق آفتاب زیبای آذرماه آخر پاییز را روی تن هامان منجمد کند، مخ خیالبافمان راگوزپیچ کند و کلا از یادمان ببرد که شادی کوچکمان چه عطر هوس انگیزی داشت.

طفلک روزگارمان شاید همان است که ازهمیشه بوده ، ما چه آدم های غریبی شده ایم!

.

.

تحقیر می شویم. این زنده گی تحقیرمان می کند. همه مان را. آنقدر که مرد میانه سال را به نواختن آکاردئون قراضه ای در رستوران وادارد تا صدای جادویی عجیبش مو بر تنم راست کند و در خلسه ای فرو برد که ساعت ها بعد که دماغم را چسبانده ام به شیشه ی انتظار فرودگاه بازصدایش در سرم چرخ بخورد و کلماتش را با خودم زمزمه کنم و هیچ از ذهنم دور نشود که او می توانست پدر من باشد یا پدر تو یا سارا یا هر کدام از ما که دیگرانی بتوانند در رستورانی هرجای این شهر کثافت صدایش را نادیده/شنیده بگیرند وحریصانه مرغ سوخاری لجن شان را به دندان بکشند.

چه تعفنی و چه شرمساری بی علاجی...

.

.

خب چیه؟! قنده دیگه، آب میشه یهویی تو دل آدم!...

.

.

.

خودم مي دونم. مي دونم كه وقتي نيستم يا اگه برم يه جاي دور كلي آدم هستن كه یادم مي افتن و دلشون برام تنگ مي شه!!
آره آره خودم خوب مي دونم

i will not go
prefer a feast of friends to the giant family

يك: مي گه چرا باز كارگاه نيومدي؟
مي گم بيشعورم!
هميشه با همين بيشعوريم توجيه مي كنم گشادي هامو!


دو: يه خط صاف هست كه اين روزها دارن روش مي گذرن بدون هيچ سرپيچي اي. يه من هست كه اين خط صافه پيچيده دور گردنش!


سه: ...
.

.