این چند سالی که تا بحال زنده بوده ام. با بهانه و بی بهانه هدیه های زیاد ی گرفته ام. هدیه های جور و واجور از آدم های جور و ناجور. اما این، امروز بهترین شان است:

"با آن نگاه مهربان
...............لبخند ناتمام
.............................دلشوره ای به دل
.................................................و اندهی مدام
.
تا کی به رنج می اندیشی؟
زنجیر غم تا کجا
........................بر دوش خویش خواهی کشید؟
.
در آستان بهار
در وقت رویش گل غنچه های نو
در دلپذیری هوایی که
............................می کشی به کام
با بودن و بهار
.....................مهربان تر ز پیش باش
لبخندت را باورپذیر کن
............................فردا ازآن توست"


عمو مصطفی، یازده اسفند هزارو سیصد و هشتادو شش