سقوط آزاد

گاهی از اینکه آدم می تونه دروغ بگه به شدت خوشحال میشم! از اینکه میشه یه نقاب گنده بزنی روی احساسات و تفکراتت احساس راحتی خیال شدیدی می کنم. فقط فکر کردن به اینکه همه می تونستن هر چیزی رو که از توی ذهنت میگذره ببینن منو دچار اضطراب وحشتناکی می کنه. حس اینکه دیگه هیچ جایی برای پناه گرفتن وجود نداره کافیه که که اصلا قید فکر کردن و حس کردن رو بزنم!
دقیقا مثل وقتیه که یکی دفتر خاطراتت رو بخونه. یهو خالی میشی یه جورایی مثل سقوط آزاد! اولش فکر می کنی برات مهم نیست بعد به این فکر می کنی که توی دفترت چیا نوشته بودی... اینجاست که توی دلت پر از اضطراب میشه و آرزو می کنی ای کاش می تونستی دفترت رو قبل از اینکه دیر بشه پس بگیری. اما کاری از دستت بر نمیاد. پناهگاهت از بین رفته و دیگه تمام نقابهای عالم هم نمی تونن تو رو پشت خودشون مخفی کنن.
حالا فقط میشه بگی:

آی بی روح ترین نقابها و گنده ترین دروغهای دنیا من در این لحظه در برابر شما سر تعظیم فرود میارم و خالصانه ترین ارادات خود را نثار امکان وجود گرانبهای شما می کنم!