اونهایی که همین چند سال پیش, قبل از دولت خاتمی رو درست و حسابی یادشون میاد می گن که: نمایش آثار هنری وضعیت خیلی پیچیده ای داشته و عملا هیچ نمایشگاهی برگزار نمی شده مگر اینکه به مذاق چند کارمند(شما بخونید کارشناس) ادراه ارشاد خوش بیاد. این اعمال نظرها گاهی اوقات کار نمایشگاه رو به تعطیلی می کشونده. گاهی بعضی آثار مهر تائید می خوردند و بقیه برای خاک خوردن راهی انباریها می شدند. این ممیزی اونقدر آزار دهنده بوده که بعضی از هنرمندها کلا از خیر ماجرا می گذشتند. با این قانون درواقع آزادی که پایه کار هنرمنده از بین می رفت و هنرمند چاره ای جز خودسانسوری نداشت. تو همون سالهای اول دولت خاتمی گروهی از هنرمندها به این قانون اعتراض می کنن که خوشبختانه منتفی می شه.
حالا بعد از سالها که از اون جریان می گذره همین چند روز پیش که من خوب یادم میاد, دکتر حسینی راد معاون تجسمی وزرات ارشاد نامه ای به صاحبان نگارخانه ها و گالری داران نوشته که قوانین نگارخانه ها رو دوباره گوشزد کنه. از نصب مجوز نگارخانه به دیوار و رعایت شئونات اسلامی که بگذریم از این آخری نمی شه گذشت که می گه:" مدیر نگارخانه مکلف است سه نمونه عکس با مشخصات کامل از بهترین آثار مربوط به نمایشگاه را به همراه یک نمونه کارت دعوت و ... یک هفته قبل از برگزاری به مرکز هنرهای تجسمی ارسال دارد."
معاون مرکز هنرهای تجسمی هم در توضیح یا توجیه این قانون تو روزنامه شرق گفته بود که این قانون برای حمایت از هنرمنداست, چون بازرس( شما بازم بخونید کارشناس) کافی ندارند تا برای بازدید آثار به گالریها بفرستن و حالا اینطوری می تونن از روی عکس اثر دلخواهشون رو خریداری کنن!!!
این توضیح یا توجیه بهانه ی مضحکیه.
گالری دار یا مجوز داره یا نداره. وقتی مجوز داره یعنی به عنوان کارشناس پذیرفته شده و اثری که برای نمایش انتخاب می کنه حداقل قابل قبوله. از طرف دیگه هم صاحبان گالری, هم هنرمندان همین جا, تو همین جامعه زندگی می کنن و از عرف و شرایط اون با خبرن و طبیعتا اون رو در ارائه آثار رعایت می کنن. قانونهایی مثل این بیشتر به نظر یه جور قدرت نمایی و سلطه بر هنرمند به نظر میاد تا حمایت. از همه ی اینها گذشته هنرمندها معمولا علاقه ای به ارائه عکس ار آثارشون قبل از نمایش ندارن حالا اگه مرکز می خواد از روی عکس اثری رو بخره و کسی نخواد بفروشه فرستادن عکس به مرکز چه لزومی داره؟!
حتما شما هم تو اخبار شنیدین که صفار هرندی وزیر ارشاد هفته گذشته از محدودیت سینما و کتاب صحبت کرد و معاون هنری شون در مورد محدودیت موسیقی پاپ. حالا هم که نوبت به هنرهای تجسمی رسیده. انگار سر این قصه خیلی دراز تر از اونیه که فکرشو می کردیم...
حالا بعد از سالها که از اون جریان می گذره همین چند روز پیش که من خوب یادم میاد, دکتر حسینی راد معاون تجسمی وزرات ارشاد نامه ای به صاحبان نگارخانه ها و گالری داران نوشته که قوانین نگارخانه ها رو دوباره گوشزد کنه. از نصب مجوز نگارخانه به دیوار و رعایت شئونات اسلامی که بگذریم از این آخری نمی شه گذشت که می گه:" مدیر نگارخانه مکلف است سه نمونه عکس با مشخصات کامل از بهترین آثار مربوط به نمایشگاه را به همراه یک نمونه کارت دعوت و ... یک هفته قبل از برگزاری به مرکز هنرهای تجسمی ارسال دارد."
معاون مرکز هنرهای تجسمی هم در توضیح یا توجیه این قانون تو روزنامه شرق گفته بود که این قانون برای حمایت از هنرمنداست, چون بازرس( شما بازم بخونید کارشناس) کافی ندارند تا برای بازدید آثار به گالریها بفرستن و حالا اینطوری می تونن از روی عکس اثر دلخواهشون رو خریداری کنن!!!
این توضیح یا توجیه بهانه ی مضحکیه.
گالری دار یا مجوز داره یا نداره. وقتی مجوز داره یعنی به عنوان کارشناس پذیرفته شده و اثری که برای نمایش انتخاب می کنه حداقل قابل قبوله. از طرف دیگه هم صاحبان گالری, هم هنرمندان همین جا, تو همین جامعه زندگی می کنن و از عرف و شرایط اون با خبرن و طبیعتا اون رو در ارائه آثار رعایت می کنن. قانونهایی مثل این بیشتر به نظر یه جور قدرت نمایی و سلطه بر هنرمند به نظر میاد تا حمایت. از همه ی اینها گذشته هنرمندها معمولا علاقه ای به ارائه عکس ار آثارشون قبل از نمایش ندارن حالا اگه مرکز می خواد از روی عکس اثری رو بخره و کسی نخواد بفروشه فرستادن عکس به مرکز چه لزومی داره؟!
حتما شما هم تو اخبار شنیدین که صفار هرندی وزیر ارشاد هفته گذشته از محدودیت سینما و کتاب صحبت کرد و معاون هنری شون در مورد محدودیت موسیقی پاپ. حالا هم که نوبت به هنرهای تجسمی رسیده. انگار سر این قصه خیلی دراز تر از اونیه که فکرشو می کردیم...
