اگر همه ی ما می توانستیم دست به اعتصاب بزنیم و از ته دل هرگونه علاقه ای را به دانستن این که همسایه مان چه می کند، رد و انکار کنیم، شاید زندگی بهتری پدید می آمد. شاید می آموختیم که چگونه بدون تلفن و رادیو و روزنامه، بدون هرگونه ماشین، بدون کارخانه، بدون کارگاه، بدون معدن، بدون مواد منفجره، بدون ناوهای جنگی، بدون سیاستمدار، بدون حقوقدان، بدون کنسرو، بدون ابزار،حتا بدون تیغ یا سلوفون یا سیگار یا پول زندگی کنیم. این رویایی پوچ و ناممکن است، می دانم.
آدمیان تنها برای شرایط بهتر کار، مزد بیشتر، امکان های بهتر برای اینکه چیزی بشوند غیر از آنچه هستند، اعتصاب می کنند.

هنری میلر/ پیکره ماروسی
.
.
.