زنگ تفریح

آهای من حوصله ام سر رفته! بیاین یه بازی کنیم که تازه یادم دادن.
اولش باید بگردیم توی آدمای دور و بر اونی رو که از همه ساده تر و پخمه تره پیدا کنیم و یه مدت از دور زیر نظر می گیریمش که ببینیم چه کاره است. آخه اگه یه ذره از حد مجاز بیشتر حالیش باشه بازی رو خراب می کنه. باید یواش یواش بریم تو مخش. اول بریم پهلوش بشینیم. بعدش خوراکیهامون رو باهاش قسمت کنیم که خیال کنه داخل آدم حسابش می کنیم. بعد یه کم میریم نزدیکتر، چار تا کلمه باهاش حرف میزنیم، باهاش میریم این ور و اون ور. توی این مرحله اون آدمه حسابی ...پیچ شده که چرا ما یهویی محبتمون قلمبه شده و اینهمه تحویلش میگیریم. خب حالا موقعشه که تا طرف داغه سرب رو بریزیم! هی حرفای قشنگ می زنیم بهش، چپ و راست ادعای دوستیمون میشه اون هی مقاومت می کنه و نمی خواد که باور کنه... اینجاست که چند تا چشمه رفاقت براش میایم . اون بدبخت هم تسلیم میشه و یه مقدارکی جریان رو باور می کنه.
حالا وقتشه که بکشیم عقب!
بهانه های جور واجوری برای در رفتن وجود داره. گرفتاری، ترافیک، خستگی و ... اول دیگه sms نمیزنیم بهش اونم اگه زد یا جواب نمیدیم یا اگرم خواستیم بجوابیم میذاریم یه چهار پنج ساعتی بگذره. تلفن هاشو جواب نمی دیم اگرم خیلی سریش شد می تونیم بگیم من پشت فرمونم یا مثلا تو حمامم و بعدا بهت زنگ میزنم. اما خب کیه که زنگ بزنه؟!
یادتون باشه اگه اتفاقی جایی دیدیمش باهاش تریپ رفاقت بیایم که بازی لو نره!

خب تا اینجا یه سه ماهی می تونیم سرگرم باشیم.

پ.ن: فعلا تا اینجاش رو بلدم آخه این بازی ادامه دارد...